Menes=?Aha

I dynastię rozpoczyna legendarny Menes, którego imię występuje w późniejszych egipskich listach władców i w źródłach klasycznych. Identyfikacja a nawet istnienie Menesa jest kwestią dyskusji. Najprawdopodobniej był on tym samym władcą co Aha, na panowanie którego datuje się najwcześniejszy grób w Saqqara.





Amenhotep III

 Amenhotep III obją władzę po Totmesie IV, który jeszcze za swojego życia podpisał pokój z Mitannią, tracąc część terytorium Egiptu. Zawarty pokój spowodował wzrost zamożności kraju, liczbę wzniesiony świątyń i wielkość budowli wzniesionych za Amenhotepa, można jedynie porównywać z czasem panowania Ramzesa II. W planowaniu całej przestrzeni Teb (prawdopodobnie także Memfis) wykorzystano nowatorskie sposoby, polegające na budowaniu dróg procesyjnych ze sfinksami łączące najważniejsze świątynie.
Król deifikował siebie za życia, co było zmianą w religii i ideologii. Najważniejszą osobą z poza rodziny królewskiej był Amenhotep syn Hapu, emerytowany dowódca wojskowy, który prowadził większość prac budowlanych i został uhonorowany własną świątynią.




Aleksander III Wielki

 (356-323 p.n.e.)
Rzymska mozaika przedstawiająca Aleksandra Wielkiego Król Macedonii od 336 roku p.n.e. Syn Filipa II, uczeń Arystotelesa. Twórca wielkiego państwa obejmującego Macedonie, Grecję, podbite imperium perskie i Egipt. Największym przeciwnikiem było imperium perskie. Kampania rozpoczęta w roku 334 p.n.e., trwała jedenaście lat i doprowadziła do zniszczeni amonarchii perskiej. Istotną role w zwycięstwach odgrywał geniusz taktyczny Aleksandra.Uwielbiany przez żołnierzy, potrafił uzyskać od nich największy wysiłek, na jaki było ich stać. Aleksander zapragnął podbić Indie, nie w pełni zdają sobie sprawę z rozmiarów tego subkontynentu. Po krwawych walkach w dorzeczu Indusu, armia przerażona klimatem a także nie kończącą się wyprawą odmówiła posłuszeństwa. Zmuszając Aleksandra do odwrotu. Wróciwszy do Babilonu (nowa siedziba), Aleksander przystąpił do organizowania następnej wyprawy, mającej tym razem za cel Arabię. Aleksander był wielkim innowatorem. Opierał swoje panowanie na arystokracji podbitych terenów. Wcielał (mimo oporów własnych wojsk), oddziały wschodnie do armii.

W roku 332 Aleksander Wielki bez walki zajął Egipt. W czasie swojego krótkiego pobytu podjął decyzję o założeniu Aleksandrii, złożył ofiary egipskim bogom i poradził się wyroczni Ammoma (zapewne różnego od egipskiego Amona) w Oazie Siwa. Po śmierci Aleksandra władze w Egipcie przejął Ptolemeusz, który pogrzebał króla w Memfis (ciało później zostało przeniesione do Aleksandrii). Aleksander nie miał potomka, przez co jego imperium przypadło najbliższym współpracownikom, którzy podzielili się terenami i funkcjami. Jednak każdy z nich był zdolny a także wszyscy mieli duże ambicje, co doprowadziło do walk o większe wpływy. Po latach walki utrwalił się podział zdobytych przez Aleksandra terytoriów na samodzielne państwa.





Horemhab

 (1323-1307)

Jest zaliczany do XVIII dynastii, choć przez żyjących w następnym stuleciu Egipcjan był postrzegany jako pierwszy król ich epoki, którą nazywamy XIX dynastią. Horemhab rozebrał świątynie Amenhotepa IV w Karnaku, gdzie sam również prowadził ożywioną działalność budowlaną. Przejął dla siebie większość inskrypcji Tutanchamona zapewnie w przekonaniu, że opisują one jego własne czyny.





Ramzes II

 Ramzes II dzielił swój tron wraz z Setim I. Po śmierci odziedziczył po nim problemy w Syrii. W pierwszych latach swojego panowania osiągną duże sukcesy w konfliktach lokalnych. W piątym roku panowania staną naprzeciw armii hetyckiej staczając nierozstrzygniętą bitwę pod Kadesz, którą później w wielu świątynnych reliefach przedstawiał jako wielkie zwycięstwo. W dwudziestym piątym roku panowania podpisano formalny traktat pokojowy. Jego tekst zachował się w języku egipskim na świątynnych reliefach Ramzesa II. Pokój potwierdzony ślubem Ramzesa II i hetyckiej księżniczki trwał ponad pięćdziesiąt lat.
Ramzes zbudował więcej i miał więcej ogromnych posągów niż jakikolwiek inny król. Wykuwał, lub dodawał swoje imię na starszych obiektach. Podobnie jak Amenhotep był deifikowany za życia. Jego osobowość spowodowała że przez stulecia, imię Ramzes stało się synonimem władzy królewskiej.
Wydaje się że pod koniec panowania Ramzesa II można było zauważyć kryzys ekonomiczny Egiptu. Jednym z największych przedsięwzięć Ramzesa II było przeniesienie stolicy do nowego miasta w Delcie nazwanego Pi-Ramzes ("Domena Ramzesa). Główną przyczyną tego przeniesienia było to, że ekonomiczne centrum kraju przesunęło się do samej delty kraju; nie bez znaczenia były także międzynarodowe stosunki Egiptu.




Ramzes III

 Ramzes III objął tron już w ustabilizowanej sytuacji wewnętrznej kraju, dzięki czemu mógł skoncentrować się na aktywności budowlanej. W czasie jego panowania dwukrotnie próbują inwazji Libijczycy, a między tymi atakami Egipt staje się celem "ludów morza" , wszyscy ci przeciwnicy zostają odparci, Egipt utrzymał również kontrolę nad Synajem i południową Palestyną.
Tytulatura Ramzesa III jest niemal identyczna z tytulaturą Ramzesa II; jego kompleks grobowy w Medinet Habu jest ściśle wzorowany na Ramesseum Ramzesa II. Dokonania Ramzesa III zasługują na uwagę, czego nie można powiedzieć o jego następcach.




Seti I

 (1306-1290)

Ukończył restaurowanie dawnego porządku naprawiając niezliczone pomniki,prześladując pamięć Echnatona (prawdopodobni Amenhotep IV) i usuwając z oficjalnych dokumentów imiona jego i trojga następców. On także dużo budował. Przeprowadził kilka kampani na Bliskim Wschodzie i, wykorzystując słabość państwa hetyckiego, na pewien czas odzyskał część egipskich pośiadłości w Syri. Pod koniec panowania Seti I dzielił tron ze swoim synem Ramzesem II





Totmes III

 1479-1425

Totmes III prowadził bardzo ożywioną działalność budowlaną, z czasów jego panowania pochodzą ważne groby prywatne. Aktywność ta była wynikiem ekonomicznych pożytków płynących za zwycięskich kampanii. U schyłku panowania Totmes III zwrócił się przeciwko pamięci Hatszepsut, nakazując wymazanie jej przedstawień z relofów i zastąpienie ich swoimi i swoich poprzedników, a także rozbijanie jejposągów. Ta zmiana uczuć mogła wynikać zarówno z polityki wewnętrznej, jak i z czynów samej Hatszepsut. W ostatnich latach życia Totmes III uczynił koregentem swojego syna Amenhotepa II.





Tutanchamon

 Był prawdopodobnie synem Kija, drugorzędnej żony Echnatona. Po śmierci ojca Tutanchaton, zwany później Tutanchamonem, został królem. Władzę swoją rozpoczną mając siedem lat. Już na początku swojego panowania zostaje porzucona dawna religia, choć do jej całkowitego usunięcia i prześladowania dochodzi raczej później. Stolicą staje się Memfis. Jednak realna władza za jego panowania jest w rękach Eje i generała Horemhaba. Tutanchamonem jest jednym z najbardziej znanych władców Egipty, ponieważ jego grób ocalał prawie nietknięty. Został odkryty w 1922 roku przez Howarda Cartera




Snofru

Pierwszy król IV dynasti był aktywnym przywódcą militarnym. Prowadził wojny przeciwko Nubi i Libi. Rozpoczął wymianę handlową pomiędzy ludami śródziemnomorskimi i rozpoczął wiele przesięwzięć budowlanych w Egipcie. Aby zaopatrzyć Egipt w drewno wysłał flotę 40m statków do Libi. Wybudował nekropolię w Dashur. Był budowniczym pierwszej piramidy (romboidalnej) Poczatkowy kąt nachylenia wynosił 54st 27' 44" lecz w trakcie jej bydowy został zmieniony na 43st 22'. Najwyrażniej z niej nie zadowolony wybudował w Dashur następną piramidę - czerwoną. Na tym nie koniec. W Mejdum na wysokości Fajjum wybudował jeszcze jedną piramidę po arabsku zwaną ahram el-kaddah co tłumaczy się jako - fałszywa piramida. Faraonowie z XII dynasti identyfikowali sie z nim . Wielu z nich budowało swe gobowce w Dashur w pobliżu Piramid Snofru. Miejsce pochówku.
Prawdopodobnie Mejdum - Fałszywa Piramida 147m x 147m x 93,5m, kąt nachylenia 51st 50' 35"




Chufu (Cheops)


2551-2528 Chufu (Khufu) zwany Cheopsem (po grecku). Khufu jest jego oryginalnym starożytnym egipskim imieniem. Budowniczy najwiekszej piramidy w Gizie. Panował 24 lata. Pomimo, że wybudował jeden z 7-iu cudów swiata antycznego niewiele o nim wiadomo. Jak na ironie pozostała po nim jedynie kilkucentymetrowa statuetka która można ogladać pod szkłem w Muzeum Egipskim w Kairze. Statuetka nie została znaleziona w poblizu piramidy, lecz w swiatyni Ozyrysa w Abydos - starożytnej nekropoli. Róznorodne zapisy mówia nam, ze Khufu prowadził działania militarne na półwyspie Synaj a także robił wypady do Nubi i Libi. Był synem innego wielkiego budowniczego piramid - faraona Snerfu. Matka - Hetepheres. Wielkie Piramida jest widocznym świadectwem możliwości przywódczych i organizacyjnych. Aktualne teorie głoszą, że budowa piramid nie opierała sie na pracy niewolniczej, lecz była formą płacenia podatków dla istot boskich jakimi byli faraonowie. Piramidy wznoszono podczas wylewów Nilu kiedy i tak nic nie było do roboty. Zastanawiajace jest dlaczego Khufu nie kazał wybudować swej piramidy w nekropoli w Dakszur gdzie już istniały podobne budowle zbudowane przez jego ojca Snerfu oraz dlaczego na płaskowyżu w Gizie nie wybrał najwyższego miejsca dla niej tak jak to potem uczynił jego syn Khephre (Chefren) - właściciel środkowej z trzech piramid. W roku 1964 agipski archeolog Kamel elMallah odkrył dwie żwirownie od połódniowej strony Wielkiej Piramidy. Przykrywały je wapienne bloki z kartuszami z imionami faraonów m.in. Cheopsa. Pod blokami po 4 tysiacach lat ujrzały światło dzienne "Barki słońca". Prawdopodobnie przeniosły ciało Cheopsa do Gizy. Po 10 latach prac konserwatorskich umieszczono je w specjalnie wybudowanym pawilonie przy Wielkej Piramidzie. Miał wielu synów ale bezpośrednim spadkobiercą został Djadefre (Radjedef). I znowu zastanawiajace, że wybrał jako miejsce swego pochówku - piramidę w miejscu zwanym Abu Roash. Pozostały syn, Khephre dołaczył do ojca budując swą piramide obok ojca. Syn Khephre - Menkaure wybudował trzecią, najmniejszą i ostatnią piramidę na płaskowyżu w Gizie.

Miejsce pochówku.
Giza - Wielka Piramida 230m x 230m x 146m, kąt nachylenia 51st 15' 53"