Menes=?Aha

I dynastię rozpoczyna legendarny Menes, którego imię występuje w póŸniejszych egipskich listach władców i w Ÿródłach klasycznych. Identyfikacja a nawet istnienie Menesa jest kwestiš dyskusji. Najprawdopodobniej był on tym samym władcš co Aha, na panowanie którego datuje się najwczeœniejszy grób w Saqqara.





Amenhotep III

 Amenhotep III objš władzę po Totmesie IV, który jeszcze za swojego życia podpisał pokój z Mitanniš, tracšc częœć terytorium Egiptu. Zawarty pokój spowodował wzrost zamożnoœci kraju, liczbę wzniesiony œwištyń i wielkoœć budowli wzniesionych za Amenhotepa, można jedynie porównywać z czasem panowania Ramzesa II. W planowaniu całej przestrzeni Teb (prawdopodobnie także Memfis) wykorzystano nowatorskie sposoby, polegajšce na budowaniu dróg procesyjnych ze sfinksami łšczšce najważniejsze œwištynie.
Król deifikował siebie za życia, co było zmianš w religii i ideologii. Najważniejszš osobš z poza rodziny królewskiej był Amenhotep syn Hapu, emerytowany dowódca wojskowy, który prowadził większoœć prac budowlanych i został uhonorowany własnš œwištyniš.




Aleksander III Wielki

 (356-323 p.n.e.)
Rzymska mozaika przedstawiajšca Aleksandra Wielkiego Król Macedonii od 336 roku p.n.e. Syn Filipa II, uczeń Arystotelesa. Twórca wielkiego państwa obejmujšcego Macedonie, Grecję, podbite imperium perskie i Egipt. Największym przeciwnikiem było imperium perskie. Kampania rozpoczęta w roku 334 p.n.e., trwała jedenaœcie lat i doprowadziła do zniszczeni amonarchii perskiej. Istotnš role w zwycięstwach odgrywał geniusz taktyczny Aleksandra.Uwielbiany przez żołnierzy, potrafił uzyskać od nich największy wysiłek, na jaki było ich stać. Aleksander zapragnšł podbić Indie, nie w pełni zdajš sobie sprawę z rozmiarów tego subkontynentu. Po krwawych walkach w dorzeczu Indusu, armia przerażona klimatem a także nie kończšcš się wyprawš odmówiła posłuszeństwa. Zmuszajšc Aleksandra do odwrotu. Wróciwszy do Babilonu (nowa siedziba), Aleksander przystšpił do organizowania następnej wyprawy, majšcej tym razem za cel Arabię. Aleksander był wielkim innowatorem. Opierał swoje panowanie na arystokracji podbitych terenów. Wcielał (mimo oporów własnych wojsk), oddziały wschodnie do armii.

W roku 332 Aleksander Wielki bez walki zajšł Egipt. W czasie swojego krótkiego pobytu podjšł decyzję o założeniu Aleksandrii, złożył ofiary egipskim bogom i poradził się wyroczni Ammoma (zapewne różnego od egipskiego Amona) w Oazie Siwa. Po œmierci Aleksandra władze w Egipcie przejšł Ptolemeusz, który pogrzebał króla w Memfis (ciało póŸniej zostało przeniesione do Aleksandrii). Aleksander nie miał potomka, przez co jego imperium przypadło najbliższym współpracownikom, którzy podzielili się terenami i funkcjami. Jednak każdy z nich był zdolny a także wszyscy mieli duże ambicje, co doprowadziło do walk o większe wpływy. Po latach walki utrwalił się podział zdobytych przez Aleksandra terytoriów na samodzielne państwa.





Horemhab

 (1323-1307)

Jest zaliczany do XVIII dynastii, choć przez żyjšcych w następnym stuleciu Egipcjan był postrzegany jako pierwszy król ich epoki, którš nazywamy XIX dynastiš. Horemhab rozebrał œwištynie Amenhotepa IV w Karnaku, gdzie sam również prowadził ożywionš działalnoœć budowlanš. Przejšł dla siebie większoœć inskrypcji Tutanchamona zapewnie w przekonaniu, że opisujš one jego własne czyny.





Ramzes II

 Ramzes II dzielił swój tron wraz z Setim I. Po œmierci odziedziczył po nim problemy w Syrii. W pierwszych latach swojego panowania osišgnš duże sukcesy w konfliktach lokalnych. W pištym roku panowania stanš naprzeciw armii hetyckiej staczajšc nierozstrzygniętš bitwę pod Kadesz, którš póŸniej w wielu œwištynnych reliefach przedstawiał jako wielkie zwycięstwo. W dwudziestym pištym roku panowania podpisano formalny traktat pokojowy. Jego tekst zachował się w języku egipskim na œwištynnych reliefach Ramzesa II. Pokój potwierdzony œlubem Ramzesa II i hetyckiej księżniczki trwał ponad pięćdziesišt lat.
Ramzes zbudował więcej i miał więcej ogromnych posšgów niż jakikolwiek inny król. Wykuwał, lub dodawał swoje imię na starszych obiektach. Podobnie jak Amenhotep był deifikowany za życia. Jego osobowoœć spowodowała że przez stulecia, imię Ramzes stało się synonimem władzy królewskiej.
Wydaje się że pod koniec panowania Ramzesa II można było zauważyć kryzys ekonomiczny Egiptu. Jednym z największych przedsięwzięć Ramzesa II było przeniesienie stolicy do nowego miasta w Delcie nazwanego Pi-Ramzes ("Domena Ramzesa). Głównš przyczynš tego przeniesienia było to, że ekonomiczne centrum kraju przesunęło się do samej delty kraju; nie bez znaczenia były także międzynarodowe stosunki Egiptu.




Ramzes III

 Ramzes III objšł tron już w ustabilizowanej sytuacji wewnętrznej kraju, dzięki czemu mógł skoncentrować się na aktywnoœci budowlanej. W czasie jego panowania dwukrotnie próbujš inwazji Libijczycy, a między tymi atakami Egipt staje się celem "ludów morza" , wszyscy ci przeciwnicy zostajš odparci, Egipt utrzymał również kontrolę nad Synajem i południowš Palestynš.
Tytulatura Ramzesa III jest niemal identyczna z tytulaturš Ramzesa II; jego kompleks grobowy w Medinet Habu jest œciœle wzorowany na Ramesseum Ramzesa II. Dokonania Ramzesa III zasługujš na uwagę, czego nie można powiedzieć o jego następcach.




Seti I

 (1306-1290)

Ukończył restaurowanie dawnego porzšdku naprawiajšc niezliczone pomniki,przeœladujšc pamięć Echnatona (prawdopodobni Amenhotep IV) i usuwajšc z oficjalnych dokumentów imiona jego i trojga następców. On także dużo budował. Przeprowadził kilka kampani na Bliskim Wschodzie i, wykorzystujšc słaboœć państwa hetyckiego, na pewien czas odzyskał częœć egipskich poœiadłoœci w Syri. Pod koniec panowania Seti I dzielił tron ze swoim synem Ramzesem II





Totmes III

 1479-1425

Totmes III prowadził bardzo ożywionš działalnoœć budowlanš, z czasów jego panowania pochodzš ważne groby prywatne. Aktywnoœć ta była wynikiem ekonomicznych pożytków płynšcych za zwycięskich kampanii. U schyłku panowania Totmes III zwrócił się przeciwko pamięci Hatszepsut, nakazujšc wymazanie jej przedstawień z relofów i zastšpienie ich swoimi i swoich poprzedników, a także rozbijanie jejposšgów. Ta zmiana uczuć mogła wynikać zarówno z polityki wewnętrznej, jak i z czynów samej Hatszepsut. W ostatnich latach życia Totmes III uczynił koregentem swojego syna Amenhotepa II.





Tutanchamon

 Był prawdopodobnie synem Kija, drugorzędnej żony Echnatona. Po œmierci ojca Tutanchaton, zwany póŸniej Tutanchamonem, został królem. Władzę swojš rozpocznš majšc siedem lat. Już na poczštku swojego panowania zostaje porzucona dawna religia, choć do jej całkowitego usunięcia i przeœladowania dochodzi raczej póŸniej. Stolicš staje się Memfis. Jednak realna władza za jego panowania jest w rękach Eje i generała Horemhaba. Tutanchamonem jest jednym z najbardziej znanych władców Egipty, ponieważ jego grób ocalał prawie nietknięty. Został odkryty w 1922 roku przez Howarda Cartera




Snofru

Pierwszy król IV dynasti był aktywnym przywódcš militarnym. Prowadził wojny przeciwko Nubi i Libi. Rozpoczšł wymianę handlowš pomiędzy ludami œródziemnomorskimi i rozpoczšł wiele przesięwzięć budowlanych w Egipcie. Aby zaopatrzyć Egipt w drewno wysłał flotę 40m statków do Libi. Wybudował nekropolię w Dashur. Był budowniczym pierwszej piramidy (romboidalnej) Poczatkowy kšt nachylenia wynosił 54st 27' 44" lecz w trakcie jej bydowy został zmieniony na 43st 22'. Najwyrażniej z niej nie zadowolony wybudował w Dashur następnš piramidę - czerwonš. Na tym nie koniec. W Mejdum na wysokoœci Fajjum wybudował jeszcze jednš piramidę po arabsku zwanš ahram el-kaddah co tłumaczy się jako - fałszywa piramida. Faraonowie z XII dynasti identyfikowali sie z nim . Wielu z nich budowało swe gobowce w Dashur w pobliżu Piramid Snofru. Miejsce pochówku.
Prawdopodobnie Mejdum - Fałszywa Piramida 147m x 147m x 93,5m, kšt nachylenia 51st 50' 35"




Chufu (Cheops)


2551-2528 Chufu (Khufu) zwany Cheopsem (po grecku). Khufu jest jego oryginalnym starożytnym egipskim imieniem. Budowniczy najwiekszej piramidy w Gizie. Panował 24 lata. Pomimo, że wybudował jeden z 7-iu cudów swiata antycznego niewiele o nim wiadomo. Jak na ironie pozostała po nim jedynie kilkucentymetrowa statuetka która można ogladać pod szkłem w Muzeum Egipskim w Kairze. Statuetka nie została znaleziona w poblizu piramidy, lecz w swiatyni Ozyrysa w Abydos - starożytnej nekropoli. Róznorodne zapisy mówia nam, ze Khufu prowadził działania militarne na półwyspie Synaj a także robił wypady do Nubi i Libi. Był synem innego wielkiego budowniczego piramid - faraona Snerfu. Matka - Hetepheres. Wielkie Piramida jest widocznym œwiadectwem możliwoœci przywódczych i organizacyjnych. Aktualne teorie głoszš, że budowa piramid nie opierała sie na pracy niewolniczej, lecz była formš płacenia podatków dla istot boskich jakimi byli faraonowie. Piramidy wznoszono podczas wylewów Nilu kiedy i tak nic nie było do roboty. Zastanawiajace jest dlaczego Khufu nie kazał wybudować swej piramidy w nekropoli w Dakszur gdzie już istniały podobne budowle zbudowane przez jego ojca Snerfu oraz dlaczego na płaskowyżu w Gizie nie wybrał najwyższego miejsca dla niej tak jak to potem uczynił jego syn Khephre (Chefren) - właœciciel œrodkowej z trzech piramid. W roku 1964 agipski archeolog Kamel elMallah odkrył dwie żwirownie od połódniowej strony Wielkiej Piramidy. Przykrywały je wapienne bloki z kartuszami z imionami faraonów m.in. Cheopsa. Pod blokami po 4 tysiacach lat ujrzały œwiatło dzienne "Barki słońca". Prawdopodobnie przeniosły ciało Cheopsa do Gizy. Po 10 latach prac konserwatorskich umieszczono je w specjalnie wybudowanym pawilonie przy Wielkej Piramidzie. Miał wielu synów ale bezpoœrednim spadkobiercš został Djadefre (Radjedef). I znowu zastanawiajace, że wybrał jako miejsce swego pochówku - piramidę w miejscu zwanym Abu Roash. Pozostały syn, Khephre dołaczył do ojca budujšc swš piramide obok ojca. Syn Khephre - Menkaure wybudował trzeciš, najmniejszš i ostatniš piramidę na płaskowyżu w Gizie.

Miejsce pochówku.
Giza - Wielka Piramida 230m x 230m x 146m, kšt nachylenia 51st 15' 53"